Długi cień XX wieku
Nowy porządek międzynarodowy ustanowiony po Drugiej Wojnie Światowej, który miał przynieść pokój poprzez powołanie Organizacji Narodów Zjednoczonych, spowodował poważne konflikty regionalne, wiele z nich o charakterze ideologicznym. Te konflikty nie zakończyły się ani upadkiem muru berlińskiego, ani rozpadem Związku Radzieckiego.
Obecnie obserwujemy rosnący spór o hegemonię i kontrolę nad rynkami technologicznymi i tradycyjnymi, co oznacza globalną walkę o władzę między dwiema głównymi potęgami: Stanami Zjednoczonymi i Chinami. Każda z tych potęg wykorzystuje swoją siłę i wpływy, aby zwiększyć swoją przestrzeń polityczną, rynki i pozycje strategiczne. Stany Zjednoczone mają przewagę dzięki swojej zdolności do prowadzenia działań militarnych na całym świecie, a także dzięki rozszerzaniu swoich baz wojskowych i sojuszom, jak to miało miejsce na Bałkanach, w Albanii, Kosowie oraz w Azji-Pacyfiku, w ramach umowy między Australią, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, znanej jako AUKUS. Stany Zjednoczone wspierają również Unię Europejską, która zrezygnowała z polityki obrony własnej. Z kolei Chiny opracowały długoterminową politykę, która pozwoliła im zyskać przestrzeń wykorzystując obszary porzucone przez kolonialne mocarstwa, głównie europejskie, w Afryce i innych częściach świata.
Nowe pokolenia będą musiały żyć pod długą cienią XX wieku, która wciąż rzutuje na teraźniejszość, jak widać w dramatycznej sytuacji na Bliskim Wschodzie, która zagraża stabilności regionu i będzie miała wpływ na całą planetę. W 1947 roku, właśnie utworzone Organizacje Narodów Zjednoczonych, przyjęły rezolucję 181, która zakładała podział Palestyny i utworzenie dwóch państw. W 1948 roku powstało państwo Izrael, podczas gdy Palestyńczycy wciąż czekają na utworzenie suwerennego państwa i wykonanie rezolucji najwyższego organu międzynarodowego. Weta Stanów Zjednoczonych w Radzie Bezpieczeństwa ONZ paraliżują wolę znacznej większości państw członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Koreański półwysep, podzielony w wyniku wojny (1950–53), która formalnie nie została jeszcze zakończona, stanowi stałe źródło napięć. Od 1953 roku obowiązuje jednostronne zawieszenie broni podpisane przez Koreę Północną, Stany Zjednoczone i Chiny, ze względu na odmowę Korei Południowej uznania podziału półwyspu. To “tymczasowe” porozumienie obowiązuje od 70 lat, a podział nadal generuje napięcia między tymi dwoma krajami oraz w regionie, przynosząc ogromne koszty związane z wydatkami na broń. Rosja i Chiny odpowiadają w Radzie Bezpieczeństwa za utrzymanie wsparcia dla reżimu w Pjongjangu.
51 lat temu prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon zaskoczył swoich sojuszników i cały świat odwiedzając Chińską Republikę Ludową w 1972 roku i spotykając się z jej liderem Mao Zedongiem. Uznano “jedną Chińszczyznę”, czyli Tajwan, Hongkong i Makau jako integralne części tego kraju, a następnie ustanowiono stosunki dyplomatyczne i porozumienia o współpracy. To miało miejsce w czasach zimnej wojny, kiedy przeciwstawienie się Związkowi Radzieckiemu i przyjęcie wszelkich możliwych środków mających na celu izolację Moskwy, nawet kosztem zasad, było częścią realpolitik obu tych państw. Z upływem czasu i zniknięciem Związku Radzieckiego, ta relacja przekształciła się w rosnącą rywalizację i przeciwstawienie, które obecnie tylko się pogłębia. Pragnienie Tajwanu, aby być uznawanym jako suwerenne państwo, stoi w sprzeczności z rzeczywistością, gdzie tylko 13 krajów spośród 193 członków ONZ uznaje go za niepodległe państwo.
Nowe pokolenia polityków, które dorastały pod tą ciężką cienią, będą musiały zarządzać tym wyczerpanym Porządkiem Światowym, zagrożonym zmianami klimatycznymi, nierównościami społecznymi, wzrostem demograficznym, coraz większym napływem imigrantów oraz zagrożeniem, że regionalna wojna może przekształcić się w globalne starcie.
